[JongKey, 1/3] Obiecaliśmy coś sobie, oddałem Ci moje serce.

Muzyka: Suwabe Junichi - Still

Drogi Key,

odkąd tylko pamiętam, marzyłem o tej chwili. Pragnąłem Cię z całych sił i nie potrafiłem przestać, choć wiedziałem, że nie powinienem. Siedziałeś w mej głowie i nie chciałeś z niej wyjść. Nie mogłem przestać o Tobie myśleć i kochałem Cię, jak nikogo innego, ale Twoje zachowanie mnie zraniło. Moje uczucia uznałeś za jakiś chory żart.

Tego dnia zrozumiałem, że musiałeś mieć coś naprawdę ważnego do zrobienia. Kolejnego również, ale już trzeciego wiedziałem, że z premedytacją zacząłeś mnie olewać i okłamywać. Jak mogłeś? Tak nagle przestałeś mieć dla mnie czas i stałeś się wobec mnie obojętny. Traktowałeś mnie jak powietrze, co bolało niemiłosiernie i sprawiło, że me serce rozpadło się na miliony kawałków. Powiedz mi, dlaczego?

Byłeś tym, który wypełnił pustkę w moim sercu. Nawet w momentach, w których nie miałeś racji i tak upierdliwie trzymałem się Twojej strony. Broniłem Cię, jak tylko mogłem, bo chciałem dla Ciebie wszystkiego, co najlepsze i najpiękniejsze. Dbałem o to, byś nieustannie się uśmiechał. Twoje szczęście było dla mnie ważniejsze od własnego. 

Niemalże od samego początku Twój uśmiech robił na mnie ogromne wrażenie. Z czasem jednak pragnąłem widzieć go codziennie, a najlepiej bez przerwy. Doprowadzał mój żołądek do szaleństwa. Nienawidziłem Twych łez, bo wtedy nie wiedziałem, co się stało, kto Cię zranił i gdy byłeś przygnębiony, miałem ochotę schować Cię w swoich ramionach, broniąc przed wszystkim, co złe. 

Pamiętasz może nasz wspólny wypad na miasto? Wchodziliśmy wtedy do każdego napotkanego sklepu, kupując co popadnie. Wiedziałem, że byłeś maniakiem mody, ale że aż takim? Niespotykane, naprawdę. Pamiętam też, że wtedy główna ulica była w remoncie, także wytrwale szukaliśmy miejsc, w których dałoby się przejść na drugą stronę. I nigdy nie zapomnę tej laseczki, której nie potrafiłeś znieść. Porównałeś ją do tych plastików, które zazwyczaj się do mnie kleiły. I jak mogło się to wydawać zabawne, naprawdę myślałem, że byłeś zazdrosny. Naprawdę w to uwierzyłem.

SHINee jest naszą rodziną, taką niezastąpioną. Wspieraliśmy się i tworzyliśmy dobrą muzykę. Każdy z nas miał w sobie coś charakterystycznego, co czyniło nas jeszcze lepszymi ludźmi. Onew nie kojarzył mi się z nikim innym, jak z tym wesołym typkiem, który posiadał umiejętność rozbawienia nawet najbardziej przygnębionego gbura. Taemin jako nasz mały maknae sprawował się rewelacyjnie. Szybko się zaprzyjaźniliśmy, mając wiele tematów do rozmów. Natomiast Minho stał się dla mnie kumplem, którego ciężko byłoby mi kiedykolwiek zastąpić. I zapewne wiesz, że teraz wspomnę o Tobie, kochany. To właśnie Ty wyróżniałeś się najbardziej. W dodatku znałeś się na modzie, zawsze świetnie wyglądałeś i byłeś profesjonalnym tancerzem. Twoje nieziemskie ruchy wspominam do dzisiaj. Powiem nawet, że byłeś we wszystkim najlepszy, a gdy z ciekawości zapytałem o powód, to odpowiedziałeś mi tylko, że właśnie takim się urodziłeś. 

Pamiętasz moje genialne kanapki z cukierkami M&M's i sosem chili oraz ten "milk shake" - mieszankę lodów z papryką i keczupem? Nie zdziwiłem się, że przez następne dwa dni nie chciałeś wyjść z pokoju, ale mogłeś przynajmniej powiedzieć, że nie było tragedii, bo serio się starałem. Nie moja wina, że kuchnia nigdy nie była moim ulubionym miejscem do spędzania wolnego czasu.

Nie chciałem się do tego przyznawać, ale od dłuższego już czasu w moim portfelu widniało nasze wspólne zdjęcie. Wyglądaliśmy na nim jakbyśmy byli naprawdę szczęśliwi, a Twój uśmiech za każdym razem dodawał mi sił na przeżycie kolejnych dni.

Każdego cholernego dnia, gdy się budziłem, myślałem o Tobie. Gdy zasypiałem, również. Jak gdzieś wychodziłem, pytałem się, czy przypadkiem nie chciałbyś pójść ze mną. A gdy nie wracałeś przed północą, a wszyscy już byli, martwiłem się.

Na imprezie, na którą zostaliśmy zaproszeni, było wesoło i każdy bawił się świetnie. Rozmawialiśmy i wygłupialiśmy się tak, że nawet sąsiedzi organizatora zaczęli się skarżyć. O mały włos, a mielibyśmy problem z policją. Tańczyliśmy, jak szaleni i to właśnie wtedy przez przypadek na mnie wpadłeś. Twoje ciało uderzyło o moje, a ja poczułem jakieś dziwne dreszcze. Też tak miałeś? Kiedy nasze ciała się zetknęły, nagle wszystko przestało mieć dla mnie jakiekolwiek znaczenie, bo liczyliśmy się tylko my.

Kolejne dni były dla mnie trudne, bo jakoś dziwnie zacząłeś się zachowywać. Traktowałeś mnie jak brata, a bynajmniej takie odniosłem wrażenie. Cieszyłem się, ponieważ moje kolejne marzenie się spełniło. 

Pewien problem nastał wtedy, gdy chciałem wziąć prysznic. Myślałem, że jeśli wyszedłem pierwszy z próby, to i też pierwszy byłbym sam w mieszkaniu. Drzwi do łazienki były otwarte, także swobodnie wszedłem do środka. Wtedy też dopiero usłyszałem szum wody wydobywający się spod prysznica, a za jego szklaną zasłoną zobaczyłem Twoją dobrze zbudowaną sylwetkę. I wtedy zacząłem walczyć z samym sobą. Zdrowy rozsądek podpowiadał mi, że powinienem wyjść, zostawić Cię w świętym spokoju, ale pomyślałem, że jednak choć trochę byłeś wstanie mnie zrozumieć. Przynajmniej tak sobie wmawiałem. Tutaj mógłbyś zadać pytanie, czy podniecanie się na widok mężczyzny w moim przypadku jest czymś normalnym. Nie umiem odpowiedzieć, naprawdę. Myślałem nad tym długo, starając się to jakoś wytłumaczyć, ale do niczego nie doszedłem. Męcząca walka skończyła się tym, że zostałem w środku, opierając się o chłodne kafelki na ścianie. Przełknąłem ślinę i wtedy też zrozumiałem, że miałem poważny problem. Nie potrafiłem oderwać wzroku o Twego nagiego ciała, którego mięśnie były kreślone przez szkliste krople. Wyglądałeś niczym bóg. I jak na złość, musiałeś mnie zauważyć, ale czemu się dziwić, jeśli i tak musiało to kiedyś nastąpić? Nie byłem przecież duchem. Krzyczałeś, że mam się wynosić i na pożegnanie rzuciłeś we mnie mokrym ręcznikiem, który na moje nieszczęście był przesiąknięty Twoim zapachem. Cholera... musiałem go złapać i odłożyć na pobliską pralkę, by później podejść do Ciebie i objąć swoimi ramionami. Byłeś tylko mój.

Obiecaliśmy coś sobie - oddałem Ci moje serce, wiedząc że mnie nie zawiedziesz i nie odejdziesz. Nie potrafiłem Cię zostawić, nie po tym, co się między nami wydarzyło. Nie mogłem sobie nawet wyobrazić życia bez Ciebie. Byłeś tym jedynym.

Stało się jednak, jak się stało. Zacząłeś mnie bezczelnie olewać i wmawiać mi, że to wszystko było wielkim nieporozumieniem. Dodałeś również, że się pomyliłeś i jednak nigdy nie chciałeś być ze mną w związku. Nie potrafię być na Ciebie wściekły, choć niekiedy zdarzyło mi się przeklinać Ciebie w myślach, tak zaraz zacząłem szukać tłumaczeń na Twoje postępowanie. Stałeś się skurwielem, ale i niezastąpioną miłością. Pamiętaj, że zawsze będę miał dla Ciebie czas, cokolwiek by się nie działo. Jesteś najważniejszą osobą w moim życiu i to się przenigdy nie zmieni. Moje serce, choć rozpieprzone, jest Ci oddane. Możesz je zniszczyć bardziej lub posklejać magiczną substancją. Twoja sprawa, lecz nie mogłem się powstrzymać przed napisaniem tego listu. Po prostu nie mogłem. Słowa same się przelały na ten słabej jakości papier. 

Kocham Cię.

Jonghyun.

Rozdział drugi ->